«Στο τελευταίο τοπικό της χώρας»

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ο «αιμοδότης» όπως το αποκαλούμε όλοι, των επαγγελματικών ομάδων, τα τελευταία χρόνια μόνο ερασιτεχνικό δεν είναι, όχι μόνο στο «χωριό» μας, αλλά σε όλη την Ελλάδα.

Εδώ όμως έχει παραγίνει.
Που ρε μεγαλοπαράγοντες μοιράζετε έτσι τα λεφτά, «στο τελευταίο τοπικό της χώρας»;

Για να μην είμαι άδικος, υπάρχουν ακόμα και κάποιοι ρομαντικοί που γι’ αυτούς πάντα θα είναι ερασιτεχνικό, αλλά δυστυχώς είναι λίγοι. Θυμάμαι τους παλιότερους που πραγματικά έπαιζαν μπάλα για την φανέλα, για την πόλη τους ή για το χωριό τους. Δούλευαν από τα ξημερώματα μέχρι το απόγευμα ή πήγαιναν σχολείο και μετά, στην προπόνηση με τα ρούχα της δουλειάς και με την τσάντα του σχολείου για να προλάβουν. Εκεί που για δυο ώρες έκαναν προπόνηση με το κεφάλι κάτω και το στόμα «ραμμένο», παλεύοντας αυτό που αγαπούσαν και «γούσταραν» πραγματικά. Με προπονητή χωρίς πτυχίο, αλλά που αγαπούσε το άθλημα όσο και οι παίκτες του, οι οποίοι, όχι μόνο δεν έπαιρναν δραχμή (τότε), απεναντίας «πλήρωναν» για να κάνουν το χόμπι τους. Φορούσαν τα ίδια παπούτσια στις προπονήσεις και στους αγώνες, με βροχή, ζέστη, κρύο, άρρωστοι πολλές φορές, με τα πόδια ματωμένα από τα τάκλιν στο ξερό, ποδοσφαιριστές που άφησαν εποχή στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές που ζούσαν και ανάπνεαν για το παιχνίδι της Κυριακής, εκεί που όλοι μαζί γλεντούσαν τις νίκες και όλοι ήταν στεναχωρημένοι στην ήττα.

Έχει όμως παραγίνει το κακό.
Τώρα οι περισσότεροι νέοι «ερασιτέχνες» ποδοσφαιριστές μόλις πατήσουν τα 15-16, πρώτη τους κουβέντα για να παίξουν ποδόσφαιρο είναι, «πόσα θα πάρω;».
Τα τελευταία χρόνια, πιτσιρικάδες με σκουλαρίκια στη μύτη και στα αυτιά, ξυρισμένα ποδαράκια, σηκωμένα γιακαδάκια, τατουάζ, χρωματιστά γυαλάκια και με πολύ μαγκιά, «κλ…ιά και εξάτμιση», που έλεγαν και oι παλιότεροι, νομίζουν ότι παίζουν μπάλα.
Στην προπόνηση τα έχουν όλα.
Με άλλα παπουτσάκια κάνουν τρέξιμο, άλλα για το πλαστικό, άλλα για το χόρτο (όπου έχει), με το ζεστό τους νεράκι για μπάνιο, με τα ντουλαπάκια τους, το φροντιστή, το μασέρ τους, (καλά είναι όλα αυτά, να κάνουμε βήματα μπροστά δεν λέω) τα αποσμητικά τους, το ζελέ τους, τα φρου φρου τους και πάνω απ΄ όλα θέλουν να παίρνουν και τα λεφτάκια τους.
Και όταν η ομάδα χάνει την Κυριακή, το πρώτο πράγμα που κάνουν μετά το ματς είναι να μπουν στα Social να γράψουν, «δεν μας πήγε σήμερα, χάσαμε, και δεν πήγα και στο πάρτι χθες…» και να πατάνε like οι συμπαίκτες και οι φίλοι τους.
Τι like ρε λεβέντες; like που χάσατε; η που δεν πήγατε στο πάρτι;
Έχουμε ξεφύγει…

ΟΚ, καλή είναι η πρόοδος, και οι παροχές χρειάζονται, δεν αντιλέγω, αλλά τα λεφτά έχουν καταστρέψει το ερασιτεχνικό. Και δεν μιλάμε για τις βενζίνες των μετακινήσεων, ούτε για ένα χαρτζιλίκι για το καλό των γιορτών, ούτε ότι του έδωσαν μια θέση εργασίας.
Μιλάμε για μισθό κανονικό.
Τα παικτάκια εδώ και κάποια χρόνια απαιτούν πλέον, την οικονομική συμφωνία με την ομάδα που θέλει να τους αποκτήσει και πολλές φορές με πριμ ανόδου, πριμ για το αν πετύχει πάνω από κάποιο συγκεκριμένο αριθμό γκολ, πριμ συμμετοχών και αλλά τέτοια.

Από την άλλη έχουμε τους μεγαλοπαράγοντες.
Έχουμε αυτούς που τάζουν χρήματα γιατί τους περισσεύουν…
Αυτούς που απλά υπόσχονται και να δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα τα παικτάκια να μένουν με την προκαταβολή στο χέρι.
Αυτούς που μπορεί να χάθηκε ο στόχος και «εξαφανίστηκαν»…
Έχουμε και αυτούς που έταζαν στην αρχή «λαγούς με πετραχήλια» γιατί έχουν μέσα τους το «Σαουδάραβα» με «αέρα κοπανιστό»…
Αλλά και τους «τρελάρες» που για την δόξα και την άνοδο μιας κατηγορίας, σπαταλούν μεγάλα ποσά, τις περισσότερες φορές άσκοπα, διαλύοντας επιχειρήσεις και οικογένειες…

Και βέβαια έχουμε και τα επακόλουθα όλης αυτής της κατάστασης…
Οι απειλές μεταξύ παραγόντων και ποδοσφαιριστών είναι σύνηθες φαινόμενο.
Οι παράγοντες απειλούν με το all time classic «θα σου καρφώσω το δελτίο στον τοίχο» και οι παίκτες με το «αν δε μου δώσεις τα λεφτά μου δεν ξανακατεβαίνω».
Βέβαια, όταν τάζεις κάτι, πρέπει να το τηρείς και να είσαι φερέγγυο σωματείο, όταν ο ποδοσφαιριστής είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του.

Με αυτά και με αυτά, που έκαναν και κάνουν ακόμα κάποιες ερασιτεχνικές ομάδες στο «χωριό» μας, μοιράζοντας 5000, 7000 και 10000 ευρώ ακόμα, χρήματα πολύ περισσότερα και από αυτά που δίνουν αρκετές ομάδες Γ’ Εθνικής και Super League1, αυτά κατέστρεψαν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Για μια ακόμα χρονιά οι παράγοντες δεν έχουν ξυπνήσει ώστε να «προσγειώσουν» τους καλοπληρωμένους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές.
Κάποια σωματεία έχουν χαμηλώσει το μπάτζετ απο το περασμένο καλοκαίρι, κάποιες άλλες ομάδες μοίραζαν χιλιαρικάκια.
Βέβαια οι περισσότεροι, μυαλό δεν έχουν βάλει ακόμα, εγώ όμως βάζω στοίχημα, με όποιον θέλει, ότι το παραμύθι αυτό θα συνεχιστεί, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, γιατί θα συνεχίζουν να υπάρχουν άτομα όπως τα παραπάνω.

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο πρέπει να επιστρέψει εκεί, απ’ όπου ξεκίνησε, και οι ομάδες να στηρίζονται και να επανδρώνονται με παιδιά από τις ακαδημίες του (αν έχουν) κάθε σωματείου (αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα), με παιδιά που αγαπούν το ποδόσφαιρο και θέλουν να παίξουν μπαλίτσα.
Τώρα αν στην πορεία κάποιοι, είναι καλοί και το αξίζουν, με τις ευχές όλων μας, και σε μεγάλη κατηγορία να πάνε, και στο εξωτερικό να αγωνιστούν, και η Εθνική να τους καλέσει, και λεφτά να πάρουν, και μακάρι να μεγαλουργήσουν.

Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής για αυτούς που δεν γνωρίζουν, σημαίνει γουστάρω το άθλημα, είναι το κέφι μου, το χόμπι μου, η τρέλα μου, όπως θέλεις πες το, και το κάνω σε συνδυασμό με τη δουλειά μου ή το σχολείο.
Δεν είμαι επαγγελματίας και δεν πληρώνομαι.